Hoofdstuk 53

==

In de stad bestelde Lou een kop koffie en een broodje. De eerste hap rolde rond door haar mond alsof haar keel onvindbaar was. Pas na nog twee koppen koffie met een tijdschrift erbij drong het tot haar door dat ze helemaal geen trek had. Ze bleef alleen maar zitten om tijd te rekken. Verstandelijk wist ze dat ze het deed, terwijl ze het gevoelsmatig keihard ontkende.

Aan het begin van de middag stond ze bij haar moeder op de stoep.

‘Wat een verrassing,’ zei Renee. ‘Waarom werk je vandaag niet?’

‘Mam,’ zei Lou, staand op haar moeders kleed. Onderweg had ze besloten om het haar voorzichtig te vertellen.

‘Mam, ik heb mijn baan opgezegd en ik ben weg bij Phil.’

Tja, goede voornemens...

Renee bleef een hele tijd stil. Ze verwerkte de informatie, concludeerde dat het geen grapje was, en toen pas reageerde ze.

‘Je hebt je baan opgezegd? Waarom in hemelsnaam? Ben je niet goed bij je hoofd? En wat bedoel je, je bent weg bij Phil?’

‘Ik ben gistermiddag bij hem weggegaan.’

‘Maar waarom?’

‘Omdat ik niet meer van hem hou. En hij heeft een verhouding.’

Renee frunnikte aan haar ketting. Ze telde de kralen alsof het een rozenkrans was. ‘Elouise, waar ben je mee bezig? Moet je naar de dokter?’

Zelfs Lou was verbijsterd over Renees gebrek aan sympathie. Ze had gedacht dat vrouwen van haar generatie en overspel samengingen als water en olie, meer nog dan haar eigen generatie.

‘Mam, ik ben niet gekomen om je te vragen wat je ervan vindt. Ik vertel het je alleen omdat je moet weten dat ik niet meer op mijn oude adres woon, en ik nam aan dat je wilde weten waarom. Ik heb geen zin om antwoord te geven op vragen. Ik weet wat ik doe. Ik heb de echtscheidingsprocedure al in gang gezet.’

‘En je zei net dat je gisteren pas bij hem weg bent gegaan!’

‘Ja, maar dat had ik al drie jaar eerder moeten doen.’

‘Je was gelukkig!’

‘Nee, híj was gelukkig, en ík voelde me diep ellendig!’ Lous stem klonk steeds schriller.

Renee liet zich op de bank vallen. ‘Ik kan het niet geloven.’

‘Wat niet? Dat Phil weer een ander heeft?’

‘Nee, dat jij je verstand kwijt bent!’ riep Renee uit.

‘Ik ben mijn verstand niet kwijt, mam. Ik ben voor het eerst sinds jaren volledig bij mijn verstand.’

‘O, Elouise, hij is gezien toen hij met iemand in een pub zat. Eén keer maar. Je hebt ze toch niet samen in bed betrapt? Ik durf te wedden dat je dit keer ook geen bewijs hebt. Het zal er wel mee te maken hebben dat je weer met Deb omgaat. Heeft zij weer zitten stoken? Is het weleens bij je opgekomen dat ze jaloers is op wat jij allemaal hebt?’

‘Wat heb ik dan allemaal, mam?’ Lou was bijna in tranen van boosheid. ‘Ik heb een ploert van een man die hem niet in zijn broek kan houden, daar komt het op neer.’

‘Je hebt zekerheid, een mooi huis, geld op de bank, en een man met een bloeiend bedrijf. Gaan jullie binnenkort niet op vakantie?’

Lou lachte bitter. Het was typerend voor haar moeder dat ze alleen maar aan materiële belangen kon denken. ‘Je bent onverbeterlijk,’ zei ze. ‘Ik dacht dat je dit keer nu eens aan mijn kant zou staan.’

‘Ik stá aan jouw kant, Lou. Daarom wil ik niet dat je je leven vergooit,’ zei Renee met een ondertoon van paniek in haar stem.

‘Wat voor geweldige dingen vergooi ik precies, mam?’

‘Elouise,’ zei Renee bijna afwezig, ‘een huwelijk is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Je moet de moeilijke momenten samen overwinnen. Heb je je weleens afgevraagd of jij er misschien de oorzaak van was dat hij vreemdging?’

‘Waarom zou ik?’ zei Lou met een schamper lachje.

‘Omdat...’

‘Omdat wat?’

‘Laat maar,’ zei Renee.

‘Nee, ik laat het niet,’ zei Lou boos. Dit kon er ook nog wel bij. ‘Omdat wat, mam, omdat wát?’

‘Omdat ik dat heb moeten doen toen je vader het mij aandeed!’ gooide Renee eruit.

Lou bewoog zich niet. Het was zo stil in de kamer dat je een speld kon horen vallen. Alleen het tikken van de klok aan de muur verbrak de stilte. Lou probeerde iets te zeggen, maar dat lukte niet. Haar mond bewoog zonder geluid te maken, en de woorden bleven steken in haar keel.

Renee viste een zakdoekje uit haar mouw en snoot haar neus.

‘Wat bedoel je?’ vroeg Lou uiteindelijk zo zacht dat ze bijna niet te verstaan was.

‘Ik had niets moeten zeggen. Vergeet het.’

Maar zoiets kon je niet vergeten, dat was onmogelijk. Zoiets kon je niet terug stoppen alsof er nooit iets was gebeurd.

‘Nee, nee, nu moet je het me vertellen.’ Vertel het me alsjeblieft niet.

Renee likte haar droge lippen. ‘Je vader had... een... We hebben de draad weer opgevat. Het was moeilijk, maar het is gelukt. We hebben niet ons hele huwelijk weggegooid vanwege een paar vervelende jaren. Zoiets kost tijd, en het was het waard. Daarom weet ik ook dat jouw problemen heus wel weer overgaan.’

‘Dat heeft papa je aangedaan?’

Lou kon het niet bevatten. Haar knappe, geweldige, vriendelijke, glimlachende vader had haar moeder op die manier pijn gedaan? Haar vader, die zijn armen om haar heen had geslagen nadat zij haar eerste vriendje had betrapt toen hij een ander meisje zoende, die tegen haar had gezegd dat ze die jongen moest vergeten omdat hij niet goed genoeg voor haar was.

Renee verroerde zich niet, tilde haar hoofd niet op, maakte geen oogcontact.

Lous maag trok samen, al kon ze niet overgeven omdat er niets in zat. Ze was duizelig, voelde zich licht in haar hoofd, en ze moest zich vastgrijpen aan het eikenhouten buffet tegen de muur – wrang genoeg een kast die haar vader had gemaakt.

Haar vader en een andere vrouw?

Lou hield het niet meer uit, ze kreeg geen lucht, de atmosfeer was om te snijden.

‘Ik moet weg,’ zei ze, en ze stak een hand in haar zak om haar sleutels te pakken.

‘Elouise!’ riep haar moeder haar achterna, maar Lou was al aan het eind van het pad, bijna bij haar auto.

Blindelings reed ze naar het stadspark. Ze parkeerde haar auto en volgde het pad omhoog naar het prieel op de heuvel, dat haar vader vroeger altijd ‘de rechte toren van Pisa’ had genoemd. Wat hadden ze hier vaak gepicknickt op het gras toen ze klein was. Haar moeder hield niet van wandelen (die was met hoge hakken geboren), maar Lou en haar vader en Murphy wandelden hier vaak. Hij droeg altijd de picknickmand, en dan zaten ze tussen de tulpenbedden en aten ze broodjes met ei en waterkers en Twiglets en de cakejes die Lou zelf had gebakken. Zij dronk er Fanta bij, haar vader zoete thee met veel melk en Murphy had zijn eigen waterbak. Hier voelde ze zich dicht bij haar vader. Ze kon hem voor zich zien, stevig gebouwd, met brede schouders en grote handen die zo teder waren voor planten en dieren. Dat was de vader die ze zich wilde herinneren, niet een vader die zijn dierbaren pijn deed. Had ze zich tot Phil aangetrokken gevoeld omdat ze diep vanbinnen wist dat ze op elkaar leken? Nee, nee, nee...

Ze had het gevoel dat haar binnenste leeg was gemaakt en opgevuld met stenen. Ze wilde dood zijn, zodat ze de vragen die rondspookten in haar hoofd niet onder ogen hoefde te zien. Nee, niet dood, want dan zou ze misschien tot in de eeuwigheid door dezelfde vragen worden bestookt. Ze wilde gewoon niet bestaan, uitgewist worden, verdwijnen in het zwarte gat waarin ze zich bevond. Het kwam voor dat mensen hun toekomst in rook zagen opgaan, maar Renees onthulling had haar van haar verleden beroofd – een verleden dat in steen gebeiteld had moeten zijn, onveranderlijk, gebouwd op een solide fundament. En nu was het weg, verpletterd; de brokstukken pasten niet meer in elkaar.

Het was al bijna donker toen ze besefte dat ze naar huis moest gaan, waar haar thuis dan ook was. Haar grote comfortabele huis lonkte. Ze kon een bad nemen, met dank aan Keith Featherstone, en bij Phil in bed kruipen. Misschien zou het op den duur écht allemaal goed komen, zoals haar moeder had gezegd. Ze waren ooit gelukkig geweest, haar moeder had gelijk. In elk geval tevreden. Was dat hetzelfde? Lou wist het niet.

Onderweg naar het café wipte ze aan bij de winkel op de hoek, waar ze een doosje After Eight kocht, een fles cognac, keukenpapier en een paar onderzetters. Gezien de omstandigheden waren het bespottelijke boodschappen.

De stilte in de woning vloog haar aan, dus zette ze de radio zachtjes aan. Toen schroefde ze de dop van de fles, ze schonk een plens cognac in een kopje en goot de drank achterover. Ze merkte niets van de ontspannende warmte waar Phil altijd zo hoog van opgaf; de drank brandde alleen maar in haar keel. Het was een excuus om in huilen uit te barsten.

==

Het was al laat toen Tom het café binnenging en op zijn tenen naar boven liep. Hij kon het geluid van de radio horen. Hij klopte zachtjes aan, maar toen Lou niet reageerde, deed hij de deur open en ging naar binnen.

Lou werd zo in beslag genomen door haar verdriet, haar hoofd in haar handen, snikkend als een kind, dat ze niets merkte totdat Tom zo ongeveer naast haar stond. Toen was het te laat om nog iets van haar waardigheid te redden. Maar Lou had toch geen trots meer over. Alles was weg; ze was hol, leeg, en kon alleen nog maar pijn voelen; verder niets.

Hij kwam naast haar op het bed zitten, legde een arm om haar schouders en trok haar tegen zich aan. Snel veegde ze met een hand over haar wangen, maar het was dweilen met de kraan open. Hij zag de fles cognac en stelde vast dat Lou er te weinig van op had om dronken te kunnen zijn.

‘Kan ik iets voor je doen?’ vroeg hij zacht.

‘Nee,’ zei ze met een bitter lachje. ‘Tenzij je me een nieuwe vader kunt geven.’

‘Een nieuwe vader? Hoezo?’

Ze vertelde het hele verhaal; wat een fantastische man hij was geweest en wat Renee had gezegd. Tom gebruikte zijn duimen om de eindeloze stroom tranen weg te vegen. Het waren net grote ruitenwissers.

‘Lou,’ zei Tom, ‘als ik het goed begrijp, hield je vader heel erg veel van je. Dat moet je voor ogen houden.’

‘Het lukt me niet. Elke keer dat ik me zijn gezicht voor de geest probeer te halen, zie ik Phil.’

‘Ik zet thee voor je,’ zei hij.

‘Ik wil meer cognac. Ik wil zo dronken worden dat ik bewusteloos raak.’ Ze stak haar hand uit naar het kopje op tafel, maar hij griste het weg.

‘Het enige wat je daarvan krijgt, is knallende koppijn. Bovendien heb ik die kop nodig.’

Ze protesteerde niet. Ze wist dat ze zichzelf uit boosheid wilde straffen door iets naar binnen te gieten wat ze helemaal niet lekker vond. Ze wilde uithalen naar Phil, naar haar moeder en vooral naar haar vader, maar hij was er niet meer en zou nooit uit kunnen leggen waarom hij zichzelf postuum zo’n slechte reputatie had bezorgd. Uiteindelijk kon ze dus alleen zichzelf pijn doen.

De radio zond melancholieke songs uit. De zangerige gitaar leek rechtstreeks in verbinding te staan met haar traanklieren en ze werd er alleen maar verdrietiger van. Haar vader luisterde vroeger altijd naar dit soort muziek. Tammy Wynette, Johnny Cash, June Carter, Dolly Parton. Phil hield ook van Dolly Parton, maar dat had niets met haar muziek te maken. Papa. Phil. Papa. Phil. Papa. Ze waren een en dezelfde man, met een generatie ertussen.

Een countryzangeres met een hese stem had speciaal voor haar een nummer geschreven, en ze had dit moment gekozen om het uit te zenden en haar te kwellen – het ging over een gebroken hart en de wrede man die het had veroorzaakt. Lou keek omhoog naar het plafond. Haar hart voelde alsof het als een koekje in tweeën kon breken.

‘Dance with me tonight,’ zong ze. ‘Make everything all right...’

Lou was niet in de stemming om naar een nummer als dit te luisteren; het trok de tranen uit haar ziel alsof ze aan elkaar vast zaten.

‘Dans met me,’ zei Tom in een opwelling, wachtend tot het water kookte. ‘Kom.’

‘Doe niet zo mal,’ zei Lou, en ondanks alles moest ze bijna lachen. Alan Flockton, de grootste jongen met wie ze ooit had gedanst, was een meter zevenentachtig geweest, en minstens even breed. Ze had zich niet alleen een kabouter gevoeld, maar toen de muziek ophield, had ze gezien dat ze door alle studenten op het feest was uitgelachen.

‘Kom op, ik meen het.’

Maar nu lachte er niemand toen Tom haar overeind trok en haar hand in de zijne nam. Ze stribbelde tevergeefs tegen. Hij legde zijn arm om haar middel en vlijde zijn wang tegen de bovenkant van haar hoofd. Opeens herinnerde ze zich die keer dat haar vader haar in de voorkamer walsen had geleerd, op een triest nummer over eenzaamheid van Engelbert Humperdinck.

==

You found me when my heart was close to breakin’.

One dance with you and that was all it took.

You’re a chance I know that I’ll be takin’.

Sometimes you’ve got to leap before you look.

==

Ze wiegden zacht heen en weer, bewogen nauwelijks, en hij hield haar in een innige omhelzing, alsof hij bang was om haar kwijt te raken. Hij trok haar nog dichter tegen zich aan. Ze meende zijn lippen te voelen bewegen in haar haar.

==

I’d turned my back on lovin’ and romancing.

My life was cold and empty for a while.

Then you took me in your arms and started dancing,

And once again my heart began te smile.

==

Dit keer voelde ze zich helemaal geen kabouter, ze voelde zich als porselein. Toch was dit helemaal verkeerd. Ze zou zich niet op deze manier door hem moeten laten vasthouden. Maar haar lichaam had zijn warmte nodig, zijn genegenheid, die lippen in haar haar.

‘Dance with me tonight...’ Dit moest het refrein zijn, en Lou durfde zich bijna niet te bewegen uit angst dat ze de betovering zou verbreken.

‘... And make everything all right. Dance with me, my darlin’, one more time.’

Hij maakte zich langzaam van haar los toen het nummer afgelopen was en nam haar gezicht in zijn grote handen. ‘Lou,’ zei hij, maar de toon waarop zei veel meer.

Zijn lippen streken langs haar zoutige wang. Hij wist dat hij dit eigenlijk niet zou moeten doen, maar ze verzette zich niet, en hij kuste haar heel licht. Hij voelde haar lippen van elkaar gaan in reactie op zijn aanraking, en toen, na een korte aarzeling, drukte hij zijn mond vol op de hare. Zijn armen lagen om haar heen, de hare om hem. Zijn kus nam alles weg, behalve haar en hem in dit witgeschilderde universum – o ja, en Kenny Rogers die ‘Coward of the County’ zong.

‘Lou, ik zou het niet moeten zeggen, ik weet het, maar ik kan het niet helpen. Ik vind je al zo lang leuk – écht leuk.’

‘Tom...’

Aan de manier waarop ze zijn naam zei had hij genoeg om te weten dat hij niet op het punt stond om zich volkomen belachelijk te maken.

Ze voelde zich zo heerlijk in zijn armen, zo warm, zo goed, maar ze was kwetsbaar en daar wilde hij geen misbruik van maken. Toch kon hij haar verlangen voelen, intuïtief, en hij wist dat ze net zo van hun intimiteit genoot als hij.

Er was in Lous binnenste een kleine chemische fabriek ontploft, en overal waar hij haar aanraakte voelde ze vonken tot ontbranding komen. Toen ze elkaar begonnen uit te kleden en ze zijn huid tegen de hare voelde, huiverde ze van pure verrukking. Hij was zacht en voorzichtig, gaf haar met elke stap de kans om stop te zeggen. Maar dat deed ze niet, en dat wilde ze ook helemaal niet, want deze ene keer nam Lou Winter alles wat ze krijgen kon. Hij voelde zo goed, zijn harde, gespierde lichaam was zo anders dan Phils weke buik, en zelfs als haar gezonde verstand de overhand had gehad, zou haar uitgehongerde hart zich niet hebben verzet.

Golven van genot gingen door haar heen toen Tom haar binnenging. Ze had nog nooit, helemaal nooit, zulke heftige, rauwe gevoelens gehad. Ze kon zich niet herinneren dat ze zich ooit zo bemind had gevoeld, of dat seks ooit zo’n complete ervaring was geweest; alles kwam samen. Haar hoofd, haar huid en haar hart stonden in vuur en vlam.

Naderhand sloeg hij zijn lange armen om haar heen en hij trok haar tegen zijn warme borst, zodat ze zijn hart kon voelen kloppen tegen haar rug. En zo vielen ze samen in het bobbelige bed in slaap.